[Column] Paal en perk aan vrouwenquota
Destijds was het feminisme nog eenvoudig: vrouwen ijverden voor stemrecht en gemakkelijke mannenkledij. Momenteel dringen feministes een vrouwenquota op: een derde vrouwelijke leidinggevenden in elk bedrijf. Politiek-correcte onzin weliswaar.
Waar is de tijd dat de modale feministe nog protesteerde in broek en bretellen voor een stapel brandende bh’s? Terecht hebben zulke sterke madammen voor onze rechten geprotesteerd, maar nu gaat het te ver. Christendemocraten, socialisten en groenen pleiten voor meer vrouwen in leidinggevende functies. De raad van bestuur van elk beursgenoteerd bedrijf moet voor een derde uit vrouwen bestaan als het van hen zou afhangen. Dit ruikt naar positieve discriminatie.
Extra grote parkeerplaatsen
Decennia lang hebben vrouwenbewegingen gestreden om gelijke rechten. Al die tijd mochten geslachtskenmerken geen rol spelen in de respectievelijke taakverdelingen. Plots komt hierin een ommekeer. In plaats van te onderzoeken waarom vrouwen niet doorstromen naar de kaderfuncties drukken zij nu op een pedante manier kinderachtige quota door. De regelneven vragen zich beter eens af of de arbeidsvoorwaarden op sommige niveaus wel vrouwvriendelijk genoeg zijn. Wie weet, leidt dat tot extra grote – speciaal voor vrouwen uitgeruste – parkeerplaatsen, nieuwe dag-allemaaljaarabonnementen en een extra tamponautomaat in de toiletten.
Net zoals de mannelijke leden uit de raad van bestuur niet op penislengte geselecteerd worden, mag men de vrouw ook niet selecteren op borstgrootte of de vorm van haar kont. Als er toch bij wet een vrouw op de werkvloer moet komen, dan misschien liever een lekker stuk in plaats van de inheemse bergtrol, nietwaar? Zo’n quota werken in de hand dat een vrouw in de raad van bestuur zetelt, omdat zij een vrouw is en niet om haar intellectuele capaciteiten.
The Iron Lady
Vrouwen meer kansen bieden is een goede zaak, maar moet dat op deze pedante manier? We mogen niet uit het oog verliezen dat de vrouw het recht heeft haar gezin boven een carrière te kiezen, één van de vele factoren waarom we minder vrouwen in kaderfuncties aantreffen. Zeer spijtig, maar is dat niet de keuze van de dame in kwestie? Voor stelselmatige discriminatie van vrouwen hebben we geen enkel bewijs. Dames zoals Margaret Thatcher, Angela Merkel of Indira Gandhi bewijzen reeds decennia lang dat zij zonder dwaze quota hoge functies perfect aankunnen.
Pure onzin dit nieuwe wetsvoorstel. België kent zoveel prangende problemen en eeuwige knelpunten en dan komt dit opeens bovendrijven. Bedrijfsrevisoren kunnen zich alvast afvragen in welke mate de wekelijkse zumbalessen en het bezoek aan de nagelstudio fiscaal aftrekbaar zijn.
© 2011 – StampMedia – Lieze Neven